NWN World in the Shadow

Justyna

Powietrze było ciepłe, przesycone wilgocią i zapachem żywicy. Drzewa wokół pięły się wysoko, przepuszczając jedynie niewielką ilość światła, pozwalając cieniom grać pośród szumu liści.
W dzikiej głuszy oprócz niezliczonej ilości dzikich bestii był ktoś jeszcze. Dwie istoty tylko przejazdem odwiedzające puszczę.
Siedzący przy ogniu mężczyzna z pozoru wyglądał normalnie. Pancerz z lśniącej skóry opinał go w sposób, na widok którego niejedna miejska dziewka traciła zmysły. Jednak to nie miało znaczenia po jednym spojrzeniu w jego oczy. Jego twarz była nieudolną parodią ludzkiego oblicza, wykrzywiona nienaturalnie w psie rysy. Kiedy otwierał usta wyglądały jak pysk, kiedy oddychał, słychac było warczenie, a kiedy się uśmiechał, jego usta były najeżone ostrymi zębami. W jego oczach było widać bezwzględność, ale i posłuszeństwo – ten rodzaj tępej wierności, którą widzimy za każdym razem, gdy spoglądamy w oczy naszego ulubionego czworonoga.
Mężczyzna wpatrywał się pustym wzrokiem w odbicia płomieni pełgające po powierzchni płytowego pancerza rzuconego obok ogniska, śmiesznego, bo jego przednia płyta była wykuta tak by pomieścić kobiece krągłości. Jednak on się nie śmiał. A gdy przenosił wzrok ze sterty starannie poskładanych ubrań na prowizoryczne posłanie zrobione z Miąższokwiatu i na drobną osóbkę, która przezywała go Burek, w jego oczach nie było emocji.
W kobiecie lezącej obok nie wyczuwało się napięcia. Przez lata nauczyła się ignorować towarzysza i jego nawyki, będące mieszanką jej wychowania i psich zwyczajów. Teraz leniwie czekała na sen utkwiwszy wzrok w płomieniach.
Kiedyś, dawno temu zamiast spokoju był w niej strach, żal i gniew. Było to wtedy, gdy została wygnana z domu jako nieludzki pomiot, ‘półelf”, bez żadnego oparcia czy celu w życiu.
Teraz jednak nie miała za złe matce, że dała się nabrać na urok elfiego łobuza, wybaczyła ojcu jego uprzedzenia do nieludzi. Nie żałowała, że nie wychowywała się na zamku, pośród służby i luksusów jak jej bracia i siostry, bo dzięki temu wszystkiemu znalazła coś wiele cenniejszego – była dokładnie tym, kim była.
Przyzwyczaiła się nawet, że jej oblicze nie budzi zachwytu. Daleko jej było do gracji, z jaką poruszają się elfy, nie odziedziczyła też po matce obfitych, zmysłowych ust. Miała za to obfitą dolną szczękę i trochę za długi nos, ale była z tego zadowolona. Jeśli się to komuś nie podobało, to był już jego problem.
Jutro czekał ją kolejny dzień podróży. Być może spotka na swej drodze kogoś, to będzie potrzebował jej pomocy. Liczyła na to. Całą sobą czuła, że po to właśnie jest, ze po to tu przybyła wiedziona boską wolą. Chciała być przy nich , kiedy walczą, by ich wspierać, być przy nich, gdy padają, by pomóc im wstać i raz jeszcze wziąć miecz w dłoń, ale przede wszystkim chciała być przy nich, gdy zwyciężali, by cieszyć się radością zwycięstwa.
Lubiła się cieszyć. Lubiła śpiewać, tańczyć - bawić się. Lubiła poznawać nowych, wspaniałych ludzi, jeść, pić i kochać. Nie była ascetką, bo wierzyła że to wszystko było elementem jej służby jako kapłana, dawanie ludziom radości i szczęścia.
Służyć – takie było jej powołanie. Ha. Być może była bardziej podobna do Burka, niż chciała przyznać? A może jednak nie... W końcu on służył, bo musiał, a ona tylko dlatego, że tego właśnie chciała.
Justyna uśmiechnęła się i pewna, że jej towarzysz zniknie gdy tylko zaśnie zamknęła oczy i mocniej wtuliła się w śpiwór.

Pozdrówka

Justaa

Kebur

bardzo fajna opowieść, masz talent Wink

naprawde, ciekawie opisane.

Tordek

Ładnie, jakbym miał taką władzę to dałbym Ci takiego NPC'a Wink

A potem questa coby było uzasadnione dlaczego teraz chodzisz bez niego Razz

Justyna

Tordek

No to ładnie, takie rzeczy się chwali, historia w pełni odpowiada Twojej postaci Razz

Justyna

Hihihi, dzięks Wink

A napisz też coś o swojej postaci, ja lubię czytac bałdzo Smile

Tordek

Mimo, że server nie jest nastawiony na RP skrobnę coś niebawem. A może nawet jutro Very Happy

Justyna

No to się bardzo cieszę i niecierpliwie czekam Smile

Tordek

Nie wiem czy Cię nie rozczaruję Sad

nie potrafię tak pisać jak Ty.

Justyna

Ech, nie znoszę, jak się prace porównuje. Pisania nie da się ocenić porządnie i obiektywnie w jakiejś skali 'lepsze-gorsze'. Każdy sąd jest tylko opinią czytrającego. Nie podoba sie komuś - jego sprawa, podoba się, też jego sprawa. Ja pisze, bo lubię ;P

witia1

Co myślałem to już raz napisałem o tej historii ale jeszcze raz przyłącze się do głosów, że dobre to było xD

Eli_PL

Szczerze mówiąc świetne opowiadanie. Przyjemnie sięczytało i naprawdę mnie wciągnęło... A żeby mnie coś wciągnęło, to naprawdę musi to być coś dobrego. Doskonała robota.